Dead silent

Σιωπούλα. Σιωπή.
Καλύτερα η σιωπή. Καλύτερα από λόγια, λόγιαλόγια λόγια, δεσμεύουν, πληγώνουνπαρηγορούν, αλήθεια;
Λόγια που μένουν ή που ξεχνιούνται, βαριέμαι να θυμάμαι να αναλύω να θυμάμαι να θυμώνω. Σιωπή.

Την αγαπώ που είναι πιο όμορφη απ’ τα λόγια που ξέχασες ότι είπες. Είπες, έλεγες, κάποτε.
Βοήθα με να τα ξεχνάω όλα Σιωπούλα μου. Γιατί να θυμάμαι; Γιατί; Αφού κανένας άλλος δεν;

Όλοι τους νεκροί. Όλοι-oλοι-oλοι δεν θυμούνται τίποτα. Καμιά αξία, καμιά βρωμιά ή λάμψη του σμαραγδιού που πέφοντας απ’ τα σύννεφα πέρασε από μπροστά τους. Και που πέρασε; Γιατί; Τίποτε πολύτιμο Σιωπούλα μου.

Κι εγώ, μη νομίζεις. Παρηγοριέμαι κοιτώντας έξω από μέσα.
Νεκρός κι εγώ, μα αλλάζω μόνος μου νερό στα λουλούδια της μνήμης. Δεν υπάρχει κανείς Σιωπούλα. Όλοι πέφτουν. Πέφτουν και τραγουδάνε ως τη συντριβή τους.
Όλοι.
Κι εγώ μαζί.

Μα δε μου είπε κανείς πώς μοιάζω απ’ έξω πέφτοντας.
Νεκροί.

 

—->[elevator music] Teardrop//Massive Attack <Mezzanine:1998>

Photo by hybrid4u

Alex Gross

Ένα εφιαλτικό σύμπαν ποπ σουρεαλισμού. Καταναλωτικά προϊόντα, αποβλακωμένοι άνθρωποι, παγκοσμιοποίηση, ανείπωτες εικόνες, κρυφά μυνήματα και συμβολισμοί παντού.

Ο Alex Gross έχει πολλά να πει. Και ξέρεις στο περίπου τι είναι αυτό. Οι εικόνες του σοκάρουν αισθητικά, χωρίς όμως να επιλέγει τον εύκολο τρόπο να το κάνει. Μπορείς να κοιτάζεις και να ξανακοιτάζεις τα έργα του με περιέργεια και ένα σφίξιμο στο στομάχι. Κανείς δεν μπορεί να το νικήσει αυτό. Είναι σαν να βλέπεις κάποιο ατύχημα στο δρόμο, εκεί που όλοι οι περαστικοί ελαττώνουν την ταχύτητα των αυτοκινήτων τους για να δουν αυτό που δε θέλουν.

Βέβαια, εκτός από την ακατανίκητη εσωτερική επιθυμία που δημιουργείται στο θεατή να κοιτάξει, η τέχνη του Gross έχει πολλά παραπάνω. Μέσα της μπορείς να διακρίνεις αιώνες τέχνης, πορτραίτα χαρακτήρων φτιαγμένα με την φροντίδα άλλων καιρών και την αγάπη του για την Ιαπωνία, στην οποία ταξίδεψε για μήνες, συλλέγοντας και ερευνώντας.

Η δουλειά του έχει συμπεριληφθεί σε διάφορες εκδόσεις και έργα του κοσμούν το εξώφυλλο του album 23 των Blonde Redhead και στο After dark του Haruki Murakami.

http://www.alexgross.com

The surface

Με στοιχειώνει η επιφάνεια.

Προσπαθώ μια ζωή να δώ μέσα της. Τι κρύβει, τι χωρίζει και οφθαλμαπάτες στον ορίζοντα μου ζωγραφίζει.

Πως θα μπορούσα να καταδυθώ για μέρες, να μείνω εκεί, από κάτω της, να καταλάβω.
Είναι πιο δυνατή εκεί η αγάπη; Σημαίνουν κάτι άλλο εκεί τα λόγια; Μήπως και πέφτουν σαν σιδερένιες κοφτερές γροθιές  με παφλασμό οι ειρωνίες και σαν μεταξένια σοκολάτα χύνονται τα γλυκόλογα;

Μπορώ να δώ πως νοιάζεσαι βαθειά, κάτω από τούτη την ακίνητη επιφάνεια;
Μπορώ να δω ότι κλαις χωρίς καν να το ξέρεις;
Τι πλάσματα δαγκώνουν την ψυχή σου; Ποιου ήλιου οι ακτίνες σε ροδίζουν;

Πόσο με θλίβει…
Με θλίβει που όλοι πάνω της κυλάμε, κι εσύ όπως εγώ κι ας το  σκέφτομαι με πόνο.
Κρύβουμε τις αλήθειες μας κι αφήνουμε το ανόητο και δήθεν ξέγνοιαστο ανδρείκελο που τόσο ατυχώς μας συμβολίζει, μόνο του να κυλάει πάνω της.

Μια επιφανειακή σημαδούρα, μας αρκεί απλά να δείχνει, ότι κάποιος υπάρχει από κάτω. Μια πλαστική υστεροφημία πλήρως ανακυκλώσιμη.

Κάπου εκεί μπορεί να βρεις το χέρι μου.

 

art by chrissie-zullo

A polite winter

Ο ευγενικός χειμώνας. Ένα project μεταξύ δυο καλλιτεχνών, μεταξύ Νέας Υόρκης και Λος Άντζελες, μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας.
Είναι τόσο σκοτεινό, που εκτός από εικόνες έχει και τις λέξεις για να τ’ αποδείξει.

Ο James Jean και η Kenichi Hoshine δεν είναι πρωτοκλασάτοι, ούτε ιδιαίτερα γνωστοί καλλιτέχνες. Αυτό το έργο τους όμως, αν και ημιτελές (έχει να ενημερωθεί από το 2006) περιλαμβάνει 47  έργα που θα μπορούσαν να συνεχίζονται μεταξύ τους επ’ άπειρο. Θεωρώ εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι το λογικό μέρος του θεατή προσπαθεί να δέσει τις εικόνες και τις λέξεις μεταξύ τους, πλάθοντας ενδεχομένως και μια ιστορία διαφορετική για τον καθένα.

Βαρύ, κατάμαυρο, βρίθει νοημάτων και συναισθημάτων.

(η Kenichi ήταν αυτή που με κέρδισε τελικά)

http://www.politewinter.com

fuck Truth

Πονάει όταν σε χάνω, και πονάει περισσότερο όταν βρέχει, βρέχει και μουχλιάζουν τα ραδιοκύματα του κόκκινου που κουβαλάς στο στέρνο σου αφήνοντας τις αισθήσεις μου κενές και άχρηστες.

Τότε, σιωπηλά απομονώνομαι, και αγγίζω με τα ακροδάκτυλα την μαλακή κοιλιά του παρελθόντος και χωρίς να ξέρω, χωρίς να ξέρω που, βυθίζω τα χέρια μου μέσα σε μια καινούρια πληγή και ανακατεύω τα εντόσθια του ψάχνοντας…

Ψάχνω…

Ψάχνω μέχρι να φωνάξει. Το παρελθόν. Το παρελθόν μου φωνάζει “Μην ψάχνεις για κάτι που δε βρίσκεται εδώ” και ανασηκώνει  ένα πρόσωπο έξαλλο μαζί μου. “Πότε θα μάθεις; Πότε θα μάθεις;”

Ποτέ δε θα μάθω. Πάντα θα ψάχνω. Ανάμεσα στις γραμμές των λέξεων, στρεβλώνοντας νοήματα, ορισμούς και λογικές εξηγήσεις όπως ταιριάζει στην ιστορία που θέλω να φτιάχνω στο κεφάλι μου. Την ιστορία, την ιστορία που μ’ αρέσει και θα με βοηθάει να λειτουργώ για πάντα όπως τώρα.

Μακρυά από την κοινώς αποδεκτή αλήθεια, μακρυά από τον γκρεμισμένο κόσμο του απτού.

Και με βολεύει αυτό…

art by nerdynotdirty

Alien

Πέτα, πέτα εξωγήινε.
Ποιος σε υπολογίζει; Ποιος νοιάζεται τι καιρό κάνει στη φυσαλίδα σου; Τι σκέφτεσαι, με τι γελάς γιατί έκλαιγες πάλι;

Πέτα και ίσως μια μέρα μάθεις πως να’σαι άνθρωπος.

Να λες ΕΓΩ, εγω και ΘΕΛΩ θέλω, να αγαπάς ΕΣΕΝΑ και ν’ ακονίζεις τις λάμες που φυτρώνουν στα γόνατα σου. Να μάθεις να κλωτσάς και να γκρινιάζεις. Να ΠΑΙΡΝΕΙΣ να μη δίνεις, να ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ να κερδίζεις να κερδίζεις.

Κι όταν δε θα υπάρχει κανείς τριγύρω να πατήσεις, να γαμήσεις και να χειραγωγήσεις, να μεθάς με την απερίγραπτη σου δύναμη και να φιλάς με γλώσσα έναν καθρέφτη.

Πέτα εξωγήινε. Πότε θα το καταλάβεις;

Δεν ταιριάζεις εδώ ανώμαλε…

 

photo by Lasum /Olga BelleMor

Martin O’Neil

Επιστρέφω στα περί τέχνης με τον Λονδρέζο κύριο Martin O’Neil, ο οποίος σαν γνήσιος καλλιτέχνης έχει ορισμένες παραξενιές…
Είναι ακόμα παλαιάς σχολής, χρησιμοποιεί διάφορα υλικά, ψαλίδια, φωτογραφίες, όπως και παράξενες τεχνικές, που τείνουν προς εξαφάνιση.

Το αποτέλεσμα της τεχνικής αυτού του designer είναι σχεδόν avant garde, χωρίς το ακατανόητο και σοκαριστικό που ενδεχομένως φέρει ο συγκεκριμένος όρος.

Τα έργα του, αφαιρετικά ή πιο φορτωμένα, με πολλές εικόνες της pop culture, σχεδόν πάντα προκαλούν το βλέμμα του θεατή καταφέρνοντας ταυτόχρονα να επικοινωνήσουν το συναίσθημα του θέματος με τη βοήθεια των ξεπλυμμένων, αφύσικων χρωματικών τόνων.

Ονειρεύομαι να τα χάζευα σε μεγάλες διαστάσεις…

http://www.cutitout.co.uk/

Σούπερ

Χτύπα, κλώτσα, δάγκωσε όσο μπορείς, το μέρος του εαυτού μου που κείτεται ακίνητο, νεκρό, θαρρείς πως με τραβάει με τραβάει στο χώμα, κάποτε…
κάποτε ήταν τα φτερά, οι έλικες, η υπερδύναμη μου που,  που θα έσωζε τον κόσμο.

Χτύπα ξανά, προσπάθησε, δε βλέπω να ξυπνάει, χτύπα. Σαν κούτσουρο το νοιώθω και και θλίβομαι και θλίβομαι βαθειά, σκεπτόμενος όσα μείναν να κάνω. Τι θα είμαι; Τι θα είμαι μετά, θα είμαι κάποιος γέροντας σκαλίζοντας τη θέση του στο χώμα.

Αν…αν αν αποτύχει και αυτό,

θα ΄μαι θνητός για πάντα.

 

photo by Knajfer

Μαίρη Λου

by *suerdas

Η Μαίρη Λου κοιτά τ’ αστέρια.
Προσπαθεί τουλάχιστον, μέσ’ από μπουγάδες, κεραίες και τοίχους, φρικτούς τοίχους που λες και χτίστηκαν πάνω στο στήθος της μόνο και μόνο για να υποτάξουν το εφηβικό φούσκωμα που έχει χρόνια τώρα η καρδιά της.

Έμαθε πια να ανασαίνει αθόρυβα. Σαν τους τραγουδιστές που προσπαθούν να μην κινούν το διάφραγμά για να κρατήσουν περισσότερο την αναπνοή τους. Θέμα εξάσκησης καθαρά. Αναπνέει και οι Θεοί την έχουν για νεκρή. Ανύπαρκτη. Κι έτσι κινείται κάνω απ’ τη μύτη τους χωρίς να δίνει στόχο.
Ανύπαρκτη μέσα στο τσιμεντένιο κουτί που γεννήθηκε. Τιποτένια κι αφημένη, βορά των παρασίτων με τις γραβάτες που τρέφονται γλύφοντας επιτακτικά, καταπίνοντας βουλιμικά τις χοντρές σταγόνες ιδρώτα που γεννιούνται στους πόρους της καθώς σιδερώνει ακόμα ένα ζιπουνάκι.

Μαίρη Λου, πότε θα αναστενάξεις;

Πότε αυτή η ποτισμένη υποταγή, αγάπη, ροδανθούς και ροδάκινο ανάσα σου θα κατακλύσει ολόκληρο το σύμπαν στραφταλίζοντας αναδυόμενη σαν κάποιος ακριβοθώρητος κομήτης;

Η Μαίρη Λού χαμογελάει αινιγματικά μόνο για μια στιγμή. Ύστερα, με τη ματιά κάποιας Μαντόνας του Ραφαήλ παίρνει τον γιο της αγκαλιά και κλείνει τις κουρτίνες.

Βροχή βροχή

Pushing buttons βυ ConceptArtOrg

Θα περιμένω τη βροχή,
τους δαίμονες να πνίξει που σκάβουν το κεφάλι μου και ψάχνουν.
Ψάχνουν οι ανόητοι…

Θάβουν εκρηκτικά και φέυγουν με τον ήλιο,
περιμένοντας την έκρηξη που θα τους φέρει πιο κοντά,
σ’ ό,τι είν’ αυτό που ψάχνουνε επίμονα τις νύχτες.

Μα είναι κάτι που κρατάω μυστικό.
Μές στο κεφάλι μου υπάρχει μόνο το κενό…